A czy są w nauce szkolnej ucznia klasy VII szkoły stacjonarnej? Pewnie, że są.
Siódma klasa podstawówki to już taki moment, gdzie powinniśmy zbierać owoce pracy lat poprzednich w edukacji domowej. I po części tak jest. Zbieramy owoce, chociaż nie wszystkie są takie, jakich byśmy chcieli. Jest to związane też z wchodzeniem naszego Starszaka w wiek dojrzewania, nie tylko ze stricte edukacją domową.
Problem najbardziej aktualny na naszej domowej wokandzie to kwestia wolności, (gdzie się zaczyna, gdzie kończy) i odpowiedzialności (i dziecka za własny rozwój i naukę, i nas rodziców za jego edukację).
Nakłada się na to trochę mój problem, jeszcze nie do końca rozpracowany, ale ważne, że już uświadomiony.
Osobiście świetnie się wpasowałam w system edukacji jako uczeń. Nauka przychodziła mi łatwo. Lubiłam podręczniki. Miałam bardzo dobre oceny z większości przedmiotów. Odrabiałam prace domowe. Chyba jedyne, co mi sprawiało trudność, to zabieranie głosu na forum klasy, trochę relacje rówieśnicze ( realia małego miasteczka- prawie ta sama grupa równolatków przez 8 lat szkoły podstawowej, a potem jeszcze przez 4 lata liceum, każdego dnia, oprócz weekendów, ferii i wakacji- ciągle te same osoby przez kilka godzin dziennie w jednym pomieszczeniu- miało to minusy, plusy może jakieś też, tylko nie wiem, czy dla samych dzieci), no i WF( niecierpiałam, migałam się jak mogłam- ach, te zwolnienia z biegania na Wfie „dzięki”skoliozie:)) Z powyższego wynikają moje oczekiwania, co do sposobu i przejawów nauki i uczenia się naszych dzieci.
Wracając do tematu wolności. Jest 3 tydzień września. W tym roku Starszak ma do zdania chyba z 11 egzaminów, w tym nowy język( wybrał francuski! Ulala! a mama go wcale nie zna i nie jest w stanie ani pomóc osobiście, ani nawet skontrolować wiedzy), i nowe przedmioty, fizyka i chemia. Mama ma już lekki stresik, jak to wszystko ogarnąć, a tu młody człowiek ma inne pomysły na spędzanie czasu, jak bicie rekordu w jak najdłuższym spaniu rano, czytanie komiksów po nocach i w każdej wolnej i nie wolnej chwili dnia, granie w gry, oglądanie filmów o grach, rysowanie postaci z gier i tworzenie gier na komputerze 😉 (o regularnych kłótniach z siostrą jako stałym elemencie dnia nie wspominając- cóż, chyba większość czytelników, posiadająca rodzeństwo, ma takie doświadczenia- ja mam)…
Mamowy stresik zmienia się stopniowo (lub nader gwałtownie) w polecenia, nakazy i zakazy, i już atmosfera sprzyjająca nauce zmienia się w sprzyjającą zdecydowanie mniej. A młody prosi, i żąda, że chce sam i po swojemu.
Do tej pory egzaminy końcowe zdawał. A mamy umowę, że egzamin ma być zdany, nieważne na jaką ocenę. Bo niezdane egzaminy skomplikowałyby nam sytuację- w obecnej chwili nie wchodzi w grę w ogóle przejście syna do szkoły stacjonarnej (konieczne przy dwóch niezdanych egzaminach końcowo-rocznych). Koliduje to z naszym rodzinnym planem życia na dwa kraje- w uproszczeniu: lato w Polsce, zima na ciepłej wyspie.
W tym roku pewnie w końcu też się wdroży w naukę, ale ten czas przejściowy między wakacjami ( długimi u nas), a intensywniejszą nauką i przygotowaniem do egzaminów jest trudny. `Bo ja bym chciała już, teraz i w tej chwili, widzieć efekty w postaci przeczytanych podręczników, napisanych prac, przeczytanych lektur, wykonanych zadań na platformie szkolnej i zrobionych projektów.
A młody człowiek potrzebuje czasu i przestrzeni na wzięcie odpowiedzialności za siebie.
Burnevel 