Z wyboru dzielimy czas, jaki jest nam dany, pomiędzy dwa kraje.
Polskę i Portugalię.
Suwalszczyznę i Maderę.
Wieś i miasto.
Taką rodzinnie podjęliśmy decyzję.
Niesie to ze sobą wiele możliwości i radości.
Jednocześnie jest też źródłem pewnych trudności.
Jedną z nich jest poczucie pewnego rozdwojenia, życia dwoma życiami.
Trzeba zatroszczyć się o domy w obu krajach, o dopełnienie formalności wobec obu państw.
Ważniejsze jeszcze jest zadbanie o relacje.
W Polsce rodzina, przyjaciele, znajomi.
Na Maderze nowe znajomości, wymagające nawiązania i podtrzymania.
Tu i teraz
Taką podstawową receptą, z której korzystam, jest życie „tu i teraz”. Pomaga mi to zachować pewną równowagę i skupić się na tym, co dotyczy mnie i moich najbliższych w tej chwili.
Podczas pobytu w Polsce intensywnie czas wykorzystaliśmy na spotkania z rodziną i znajomymi, naszymi i dzieci. Załatwiliśmy kilka koniecznych spraw. Staraliśmy się też nacieszyć tym, czego nie ma na Maderze, czyli m. in. polską zimą.
Po powrocie na Maderę staram się już nie rozmyślać wiele o domu w Polsce. Zostawiliśmy tam pewne niedomknięte sprawy, ale mogą one poczekać do wiosny. Jeśli wydarzy się coś nieprzewidzianego, możemy liczyć na pomoc rodziny, która tam mieszka. Zatrudniliśmy też osobę, która troszczy się o utrzymanie domu pod naszą nieobecność. Nie da się go po prostu zakluczyć na całą zimę, jeśli chcemy, by nam jeszcze jakiś czas posłużył.
Relacje z bliskimi w Polsce staramy się podtrzymywać dzięki komunikacji przez telefon, czy internet.
Nie jest to idealne wyjście, ale przypominam sobie, że jeszcze 100 lat temu wyprowadzka tak daleko skutkowałaby spotkaniami może raz do roku, a w międzyczasie musiałyby wystarczyć niezbyt częste listy.
Żyjemy w pięknych czasach pod tym względem. Mamy możliwość poznania większego kawałka świata przy jednoczesnym utrzymaniu bliskich relacji z rodziną. Bez konieczności wybierania- albo to, albo to. Przynajmniej w tym konkretniem momencie naszego życia.
Wybór i odpuszczanie
Jeszcze jednym pomocnym dla mnie sposobem na utrzymanie równowagi jest odpuszczanie.
Nie wszystko da się zrobić. Nie z każdym da się spotkać. Nie każdą książkę da się przeczytać. A nawet, jeśli się da, to niekoniecznie warto.
Życie jest tylko jedno. A potrzeba się też czasem porządnie wyspać, żeby z tego życia w zdrowiu i z radością korzystać.
Stąd konieczne jest ciągłe wybieranie tego, co dla mnie i moich bliskich ważne. Ważne, choć niepilne, nie krzyczące o naszą uwagę, a bez czego życie byłoby uboższe.
I tak wybieramy. W każdej chwili.
Wdzięczność
Ostatni mój sposób, o którym wielokrotnie na tym blogu wspominam i do czego zachęcam, to wdzięczność.
Za to, co się udało. Za to, co się udało mniej.
Za to, co wybraliśmy. I też za to, z czego zrezygnowaliśmy.
Za tych, co blisko. I tych, co daleko.
Za życie i możliwość czynienia dobra każdego dnia.
Myślę, że te sposoby, o których piszę, mogą pomóc każdemu w zachowaniu równowagi w życiu. Nie tylko w sytuacji dzielenia czasu na dwa kraje. Ale też między pracę zawodową i życie prywatne. Między relację małżeńską, a rodzicielską. Między rodzinę i znajomych.
Nie są one oczywiście jedynymi słusznymi. Można znaleźć własną strategię lub mniejsze pomocnicze.
Mi w tym momencie życia, a również w tym czasie początku nowego roku kalendarzowego, kiedy zalewają nas propozycje postanowień noworocznych i zachęty do zmian w życiu, bardzo pomagają skupić się na tym, co dla mnie ważne.
Burnevel 