Burnevel

Muzeum Zabawek na Maderze- czy tylko dla dzieci?

Museu do Brinquedo da Madeira

To muzeum znajduje się w centrum Funchal. Niedaleko od ulicy z malowanymi drzwiami- Rua de Santa Maria. Wejście jest nie od strony, którą wskazuje nawigacja ( Rua Latino Coelho), ale wchodzi się od przeciwnej strony, od Rua Hospital Velho, przez galerię RESTOCK.

To nie była nasza pierwsza wizyta Muzeum Zabawek. Poprzednio byliśmy tam podczas pierwszej wizyty na Maderze, w styczniu 2018. Wtedy muzeum było stale otwarte i bilety kupowało się przy wejściu. W tej chwili bilety kupuje się w sklepiku ( ostatni po prawej) w galerii RESTOCK.

Wybraliśmy się tym razem z odwiedzającą nas rodziną z Polski. Wejście kosztowało nas 5 euro za osobę dorosłą. Dzieci weszły za darmo. Chociaż na stronie podana jest cena 3e za dziecko.

Miły pan wpuścił nas do muzeum, odkluczając je specjalnie dla nas. Po przekazaniu kilku instrukcji, z których najważniejsza była „nie dotykać eksponatów” , zostawił nas w środku samych. To było jak zwiedzanie indywidualne. Całe muzeum na wyłączność.

Znajduje się ono na 2 piętrze. Jest możliwość skorzystania z windy. W środku jest toaleta.

Cała kolekcja składa się z kilkudziesięciu tysięcy zabawek. Jest kilka sal, w których zabawki są podzielone kategoriami.

Figurki modelarskie, z różnych okresów historii i krajów.

Metalowe zabawki kojarzące mi się z PRLem, ale swego czasu popularne w wielu krajach.

Cała sala z zabawkami związanymi z filmem Star Wars.

Układanki znane większości, z lokalnymi obrazkami

Lalki, laleczki, domki, domeczki… piękne i mniej atrakcyjne wizualnie.
Niektórych można się było wręcz przestraszyć;)

Realistyczne miniatury. Aż żal, że nie można sprawdzić, jak działają.

Figurki kolekcjonerskie związane z różnymi bajkami animowanymi.

Nasze zwiedzanie nie trwało długo. Można w 30-60 min obejrzeć większość eksponatów..
Już na początku rozdzieliliśmy się. Dzieciaki w swoim szybszym tempie oglądały to, co je zaciekawiło. My, dorośli, skupiliśmy się na poszukiwaniu zabawek ze swojego dzieciństwa.
Każdy znalazł coś dla siebie.

A że w pobliżu jest jeszcze kilka atrakcji turystycznych, można spokojnie dodać to muzeum do swojego planu zwiedzania, jako odpoczynek od gwaru ulicznego.

Poznaj nasze cotygodniowe przygody czytelnicze 5/ 2023

Odwiedziny rodziny u nas na Maderze kończą się jutro. To wyjątkowe dwa tygodnie dla nas wszystkich. Pierwszy raz bliscy krewni spędzili z nami czas w naszym nowym domu.

Nasza codzienność i domowa edukacja była zmieniona, a jednak ubogacona. A córka sama zatroszczyła się o wspólne czytanie. Jak wieczorami było mniej czasu na książki, to przynosiła je kolejnego dnia do śniadania. Potrafiła też rezygnować z rodzinnego oglądania filmów wieczorem, żeby był czas na przeczytanie kilku rozdziałów książek z mamą, zamiast jednego.

Jak dawniej żyły dzieci? Ben Hubbard, Christine Engel

Tym sposobem w tej książce poznaliśmy w tym tygodniu dzieciaki z trzech kultur: olmeckiej, starożytnej Aleksandrii i Wielkiego Stepu. Na kolejny tydzień zostały już nam ostatnie rozdziały. Postaramy się podsumować to, co poznałyśmy i umieścić na osi czasu.

Jak działa człowiek? Nauka. To lubię. Tomasz Rożek

Ciało człowieka jest bardzo interesujące. A szczególnie to, jak działa wewnątrz. Jak i po co oddychamy? Czemu nasze ciało się nie zwija, jak naleśnik, ale potrafi stać prosto? To tylko dwa pytanie, na jakie znalazłyśmy odpowiedzi w rozdziałach o układzie oddechowym i kościach.

Kamila i konie. Tom 1. Miłość Oceana. Lili Mésange. Turconi.

Kolejny próby samodzielnego czytania Pierwszoklasistki trwają. Podobnie jak u Starszaka, sprawdzają się w tym komiksy. Jest też czas na czytanie ich wspólnie z mamą. Przy okazji tego konkretnie komiksu, poza zabawnymi historyjkami, poznajemy też sporo faktów z życia koni i klubu jeździeckiego.

Niepojęty. 100 opowiadań o Bogu i nauce. Louie Giglio

Córce apetyt na więcej ciekawostek rośnie w miarę czytania tej książki. Czasem jeden rozdział wieczorem już nie wystarcza. Sięgamy po nią też w ciągu dnia.

Pippi. Astrid Lindgren

Towarzyszem w czasie prac manualnych znowu były dla córki w tym tygodniu książki o Pippi Pończoszance. Ale dziś już zabrała się za kolejne audiobooki Astrid Lindgren, których jeszcze nie słuchała. Zobaczymy, czy dołączą do grona ulubionych książek.

Złota Gwiazdka. Emilia Kiereś

Tym razem książka przeczytana w tym tygodniu przez mamę dla siebie. Jedna. Krótka. Ale przeczytana dla własnej przyjemności i odpoczynku. Z gatunku książek familijnych. Ulubionego gatunku relaksacyjnego mamy.

Na kolejną zachętę do czytania dla małych i dużych, cytat z artykułu o wpływie czytania książek na mózg człowieka, z portalu Nauka. To lubię (całość tu)

Z analiz przeprowadzonych na Uniwersytecie Sussex przez dr David’a Lewis’a z MindLab wynika, że wciągająca lektura już po kilku minutach może obniżyć poziom kortyzolu i zredukować stres nawet o 70%. Tak skuteczny nie jest ani spacer, ani nawet słuchanie muzyki.
Redakcja NTL

Co ciekawego w Museu Militar da Madeira?

Museu Militar da Madeira- Palácio de São Lourenço- Funchal

Muzeum Militarne Madery- Pałac św. Wawrzyńca- Funchal

Realizujemy dalej nasz plan poznawania miasta i wyspy poprzez zwiedzanie kolejnych muzeów. Tym razem wybraliśmy się do muzeum wojskowego.
Tak dla równowagi.
Raz coś dla pierwszoklasistki (zwierzaki), raz coś dla nastoletniego syna ( broń palna).

Muzeum militarne znajduje się w pałacu św. Wawrzyńca. Jego początki sięgają pierwszej połowy XVI wieku. Twierdza ta była od swego początku kilkukrotnie przebudowywana.

W chwili obecnej, oprócz muzeum, mieści się w niej siedziba Reprezentanta Republiki Portugalii dla Autonomicznego Regionu Madery oraz siedziba dowódcy wojska.

Próbowaliśmy wejść do środka przez tę bramę, ale uprzejmy żołnierz przekierował nas dalej.

Po lewej kasa muzeum- bilety po 2,5 E za osobę dorosłą, dzieci za darmo.

Muzeum jest niewielkie. Całe zwiedzanie zajęło niewiele ponad godzinę. W salach są opisy tylko po portugalsku. Przy kasie można zainstalować sobie aplikację na smartfona z audioprzewodnikiem i opisami m.in. po angielsku i niemiecku.

Jeśli zwiedzacie z młodszym dzieckiem, które angielskiego jeszcze nie zna, to zostaje samodzielne tłumaczenie wybranych opisów na polski, lub wcześniejsze zapoznanie się z informacjami i wybranie ciekawostek dla dzieciaków.

W naszym przypadku już przy samym wejściu się rozdzieliliśmy. Nastolatek eksplorował sale samodzielnie. Ja towarzyszyłam Młodszej, nawet nie próbując tłumaczyć wszystkich opisów, a skupiając się jedynie na tych eksponatach, które wzbudzały zainteresowanie córki lub moje.

W sali z bronią palną, znajduje się też wystawa fotograficzna prezentująca, czym zajmuje się wojsko w czasach pokoju.

Z tej sali wchodzi się na krótki seans filmowy nawiązujący do historii obrony wyspy. Sala jest malutka, chyba 4-5 krzesełek. Ale filmik zrobił na nas fajne wrażenie. Szczególnie najmłodszej podobały się dodatkowe efekty poza 3D.

Po filmie poszliśmy przez główny dziedziniec do kolejnych salek wystawowych.

W małej wieży oglądaliśmy miniatury statków i obrazy o tematyce morskiej.

W międzyczasie dzieciaki najbardziej zaciekawiła wojskowa kantyna. Zapachy były na tyle apetyczne, że trudno było je powstrzymać przed wejściem. A ciepły posiłek raczej nie jest uwzględniony w cenie biletu wstępu do muzeum. Choć pomysł to na promocję miejsca byłby całkiem niezły. Myślę, że w takiej sytuacji wielu turystów odwiedzałyby to muzeum w porze obiadowej.

W większej baszcie- wystawa obrazów umundurowań z różnych okresów oraz siodła i emblematy oddziałów.

W ostatniej części wystawowej, w większej baszcie, córka zrobiła sobie jeszcze sesję szkicowania. Zainteresowało ją „logo” jednego z oddziałów, z konikiem morskim. A w piwnicy (lochu?)- pierwsza portugalska flaga.

Po tych stromych schodach można zejść do sali…

Starszak, po szybszym tempie zwiedzania, zrobił sobie przerwę czytelniczą pod strzelnicą. Każdy odpoczywa, jak lubi.

Jacyś niewysocy musieli być ci dawni obrońcy fortecy.

To jest ta część fasady budynku widziana z głównej ulicy, Avvenida do Mar.

Wrażenia ogóle pozytywne, choć każdego członka wyprawy trochę inne.

Mama kocha miejsca z historią. Same stare mury mi wystarczają, bym była zadowolona z wizyty.

Młodszej podobał się najbardziej film i „Baby” pistolet.

Starszakowi- sala z bronią.

Skończyliśmy zadowoleni, ale dość zmęczeni i głodni, a na ten problem najlepsza jest przekąska.

Jeśli będziecie kiedyś w Funchalu na Maderze, zachęcam do poświęcenia godziny na zwiedzenie Muzeum Militarnego. Jest ono w samym centrum miasta, a wbrew pozorom, łatwo je minąć. My przechodziliśmy obok, z każdej strony, dziesiątki już razy, a wejścia do muzeum ani razu nie zauważyłam.

Jeśli będziesz z dziećmi lub bez w tym muzeum, znajdźcie detale z tych zdjęć i dowiedzcie się czegoś o ich znaczeniu.

Poznaj nasze cotygodniowe przygody czytelnicze 4/2023

Tydzień bogaty w rodzinny czas za nami. Powiększony, dwurodzinny skład w naszym mieszkaniu jest miłą odmianą. Plan dnia uległ zawieszeniu. Stałe są niemal tylko posiłki. Dobrze, że ciało się domaga jedzenia.

Świetnie też, że umysł, przyzwyczajony do czytania i słuchania, domaga się swojej wieczornej strawy. Może uboższej w tym tygodniu pod względem ilości książek, ale bogatej w treści.

Jak dawniej żyły dzieci. B. Hubbard, C. Engel

Z egipską dziewczynką skoczyłyśmy w czasy Starożytnego Egiptu. Rozmach budowy piramid jest do tej pory oszałamiający. A hieroglify zachęcają to tworzenia własnych obrazkowych opowieści.

Niepojęty. 100 opowiadań o Bogu i nauce. Louie Giglio

Ta książeczka, niewielkich w sumie rozmiarów, towarzyszyć nam będzie przez kilka tygodni jeszcze. Jedna opowieść dziennie, jest wystarczająca, by zachęcić do odkrycia ciekawych faktów z różnych dziedzin nauki. A wszystko to bez rozdzielania wiary i rozumu, bo przecież świetnie się one uzupełniają.

Biblia w komiksie

Rozpoczęłyśmy w tym tygodniu czytanie Biblii w komiksie. Ze starszym synem przeczytałam ją dwukrotnie, jeszcze zanim nauczył się czytać, czyli przed jego szóstymi urodzinami. Z Młodszą córką podchodzimy dopiero teraz, bo nie jest ona aż taką fanką opowieści komiksowych, jak pierworodny. Jednak teraz chęci są. Zaczęłyśmy od Nowego Testamentu.

Nawet duże zmiany w codzienności, jak dwa tygodnie dzielenia czasu i przestrzeni z drugą rodziną, mogą być łatwiejsze dla dzieci, jeśli zachowa się pewne elementy rutyny. Dla mojej Młodszej jest to wieczorne czytanie. Nawet może być krótkie- 10-15 min. Ważne, aby było.

Poznaj nasze cotygodniowe przygody czytelnicze 3/ 2023

Dzisiaj króciutkie podsumowanie. Mamy na Maderze rodzinnych gości z Polski i czasu na pisanie mniej.
Za to jest czas na odświeżanie i budowanie relacji.
Oraz dzielenie się „naszą” wyspą z bliskimi, którzy są tu pierwszy raz.

Dzikie opowieści. Wędrówka tropem tajemnic natury. Aneta Chmielińska

Wróciliśmy na chwilkę/ rozdział do Dzikich Opowieści. Poczytaliśmy o nocnym życiu lasu. Nieodmiennie fascynujące jest dla mnie to, że taki niepozorny żuk zwany gnojarzem nawiguje dzięki wpatrywaniu się w gwiazdy.

Misia i jej mali pacjenci. Tajemnice lasu. Aniela Cholewińska- Szkolik

Zakończyliśmy tę przygodę z Misią. Sprawa zaśmiecania lasu się wyjaśniła. Winowajca zadośćuczynił za szkody. A czytelnik zostaje z myślą, że on też może zrobić coś dobrego dla przyrody.

Dbajmy o naszą planetę. Książka z okienkami. Katie Daynes

Czytamy kolejne rozdziały m.in o rolnictwie i konsumpcjonizmie.
Wszystko niby fajnie i ciekawie. Ale nie ze wszystkim się bezkrytycznie zgadzamy. Staram się czytając rozszerzać temat.
Bo nasza siedmiolatka czytane treści ostatnio bardzo mocno przyswaja i bierze za swoje.
Wydaje się mi, że w trosce o planetę najważniejsze jest jednak dobro (obiektywne) konkretnego człowieka. I nie wszystko jest tu czarno- białe, czy zero- jedynkowe.

Niepojęty. 100 opowiadań o Bogu i nauce. Louie Giglio

Dzięki tej książce mamy kolejne ciekawe wieczorne rozmowy. Na tematy, których sama bym nie zaproponowała, bo nie miałam o nich pojęcia.

Jak działa człowiek? Nauka. To lubię. Tomasz Rożek oraz Tak działa człowiek. Nauka. To lubię. Anna Leszczyńska- Rożek

Dobry zestaw na wstępne poznanie ciała człowieka. W tym tygodniu czytaliśmy o układzie oddechowym.
W książce z zadaniami sporo propozycji kolorowania. Ale też różne ciekawostki o ciele człowieka uzupełniające książkę.
Fajne jest też to, że jest to projekt małżeństwa.

Coś ostatnio nasza edukacja wczesnoszkolna najbardziej książkami czytanymi na głos stoi.
A działanie jest ukierunkowane na inne aktywności niż siedzenie przy biurku nad zeszytami ćwiczeń.
Na przykład udział w przyjęciu, gdzie w towarzystwie jest się jedyną osóbką mówiącą po polsku i trzeba komunikować się z innymi dziećmi w języku angielskim lub uniwersalnym językiem gestów i dzięków, by razem się bawić.
Albo spotkania ze znajomymi, wspólne zwiedzanie wyspy i planowanie w międzyczasie z ciut starszą koleżanką wspólnego prowadzenia schroniska dla zwierząt, jak się dorośnie.
Czy też zwiedzanie Muzeum Historii Naturalnej z mamą i bratem.

Odwiedź z dzieciakami Muzeum Historii Naturalnej w Funchalu (Museu de Historia Natural do Funchal)

Zaplanowałam, że będę z dzieciakami raz w tygodniu chodzić do muzeum w Funchalu.
Pierwszym celem jest lepsze poznanie miasta. Łatwo jest wpaść w rutynę, nawet na tak pięknej wyspie, jak Madera, i zacząć chodzić tylko utartymi ścieżkami.
Jeździć zresztą też, bo te strome drogi sprawiają, że łatwiej mi się jeździ ulicami, które już znam i wiem, czego się spodziewać.

W zeszłym tygodniu wybraliśmy się do Muzeum Historii Naturalnej. Znajduje się ono w Pałacu Św. Piotra ( Palácio de S. Pedro) w historycznym centrum miasta.

Wstęp do muzeum był darmowy.
Akwarium jest zamknięte, bo nadal w remoncie. Na moje pytanie, kiedy będzie otwarte, pan tylko wzruszył ramionami. Cierpliwie poczekamy i jeszcze tam wrócimy.
Do biblioteki widzieliśmy tylko drzwi na drugim piętrze, ale nie wyglądały, jakby każdy mógł tam wejść. Sprawdzimy następnym razem.

Muzeum znajduje się na pierwszym piętrze. Wchodzi się po pięknych schodach. Nie zauważyłam, czy jest winda, choć do toalet i do ogrodu jest już podjazd dla wózków. Sama wystawa historii naturalnej jest niewielka, nieprzytłaczająca. Na spokojną wizytę z dziećmi w sam raz. Może nie jest tak interaktywna, jak w nowoczesnych muzeach, ale nikt nas też nie przeganiał sprzed gablot, jak dzieci chciały się dokładniej przyjrzeć. Fakt, że moje dzieci są już duże i obyte ze zwiedzaniem muzeów. Jak były mniejsze, też w podobnych bywaliśmy.

Rysunki G.E. Maula, 16 letniego początkującego przyrodnika.
Na górze widać fragment szkiców o wiele późniejszych.
Zachwycające, jak bardzo szkicem można oddać rzeczywistość.

Wystawa przy wejściu poświęcona była wieloletniemu dyrektorowi tego muzeum, G.E. Maul-owi. Lubię takie miejsca, gdzie można przyjrzeć się pracy, której ktoś poświęcił całe życie.

Makieta `Madery, można było podotykać. Przyjrzeć się dłońmi rzekom, górom, drogom.

Najciekawsze dla dzieci były sale ze spreparowanymi okazami zwierząt i realistycznymi modelami.

Przyjrzeliśmy się też trochę szkieletom niektórych zwierząt.

Bociany wzbudziły tęsknotę za wiosną w Polsce. A latająca ryba przypomniała oglądany film.

Były też gabloty z minerałami. Ucieszyliśmy się, że na Maderze można znaleźć inne rodzaje kamienie poza tymi, widywanymi na plaży.
Owadów lokalnie występujących nie było wiele. Ale zostaliśmy tu dłuższą chwilę, bo córka chciała naszkicować motylka.
Najwięcej było okazów zwierząt morskich. To ocean wokół archipelagu Madery kipi życiem.

Minus, że nie ma napisów w języku polskim i wszystkie nazwy dzieciom trzeba przetłumaczyć. Okazy zwierząt są wystarczająco atrakcyjne same w sobie. Można by jednak pomyśleć nad jakąś ścieżką zwiedzania z zadaniami typowo dla dzieci. Na stronie muzeum widziałam, że przychodzą tam wycieczki szkolne. Ciekawe na czym wtedy się skupia oprowadzanie? Chyba musimy się kiedyś pod taką wycieczkę podpiąć.

Sam budynek jest piękny. Bardzo podoba mi się ta architektura. Drewniana klatka schodowa. I ten herb jednego z poprzednich właścicieli na suficie.

Po zwiedzeniu muzeum, wisienka na torcie, ogród pełen pachnących roślin (Jardim de Plantas Aromáticas) ukryty w środku miasta.

Był czas na mały piknik, eksplorację ogrodu i na rysowanie.

Tuż obok muzeum jest niewielki XVI wieczny kościół pw. św. Piotra i św. Klary. Jeśli tylko będzie otwarte, zachęcam do wejścia. Wnętrze jest zabytkowe, zadbane i piękne. Można przez chwilę nacieszyć oczy i odświeżyć ducha.

Moim zdaniem, opisywane dziś miejsca są warte odwiedzenia. Chętnie tam wrócimy, będąc w okolicy.

Nie jest moim celem opisanie całej historii odwiedzanego miejsca, ani pokazanie na zdjęciach wszystkich eksponatów. Chcę zachęcić, najpierw siebie i swoje dzieci, a potem Ciebie, drogi Czytelniku, do ruszania w świat, bliższy czy dalszy, i dokładniejszego jego poznawania.

Przed nami jeszcze kilka muzeów.
Potem znajdziemy sobie inny klucz zwiedzania Funchala i wyspy- może quinty(dawne wille) zamieszkałe lub porzucone, zabytkowe budynki, kościoły Madery, których jest mnóstwo, ogrody i parki, targi…
Albo wymyślimy coś innego.
Wyspa jest niewielka, ale jest tu co robić. Nawet poznanie samej stolicy zajmie nam sporo czasu.

Zachęcam, wyjdź z domu. Zobacz, co ma do zaoferowania Twoja okolica. A jeśli jesteś na Maderze, wejdź na chwilę do opisanego muzeum, ogrodu czy kościoła.

Dowiedz się, z jakich pomocy edukacyjnych korzystaliśmy w naszej ED w kl. I-III ( i czego używamy nadal)

Dzisiaj kolejny tekst zainspirowany ankietą otrzymaną od studentki pedagogiki.
Dobrze czasem otworzyć maila od nieznajomej osoby. Oczywiście, z rozsądkiem.

Wracam myślami do doświadczeń z synem w klasach 1-3. Teraz jest w 7 klasie. Trochę się zmieniło od tamtej pory.
Pomijając już fakt, że syn i córka mają zupełnie różne zainteresowania i uczą się inaczej.
Dostępność pomocy naukowych też się trochę zmieniła.
Pozostałe zmiany wymusza nasz tryb życia i wybór życia w dwóch krajach.
Nie da się posiadać dwóch kompletów wszelkich potrzebnych pomocy naukowych w obu domach.
A nawet jakby się dało, to okazało się, że córka części z nich nie potrzebuje, bo uczy się bardzo dużo „przy okazji”, ale też przy starszym bracie.
Zostawiłam sobie sporo pomocy, własnoręcznie robionych dla Starszaka, z myślą o córce. Jednak chyba ani razu nie wyciągnęłam ich z szafki.

Z jakich więc pomocy edukacyjnych korzystałam i korzystam podczas organizowania zajęć dla swojego dziecka w edukacji domowej w klasach I-III?
Wszystkich nie dam rady opisać, bo nawet wielu nie pamiętam. Zasygnalizuję jednak te, z których korzystamy najcześciej.

Podstawą są dla nas książki.
Dobrze wyposażona biblioteczka jest bardzo pomocna. Zarówno do rozbudzania ciekawości, poszerzania wiedzy, ale też dla rozrywki i odpoczynku.
Chętnie korzystamy z bibliotek, aby wypożyczać książki.
Wykorzystujemy też czytniki ebooków, do czytania książek kupionych lub wypożyczonych np. w usłudze Legimi.
Do audiobooków korzystamy z aplikacji Audioteka.

Już wspominałam o tym we wcześniejszych postach, że nie stronimy od podręczników. Dzieci na chwilę obecną zobowiązane są do zdawania egzaminów z podstawy programowej. Podręczniki zawierają właśnie treści z tej podstawy. Więc póki są nam pomocne, to korzystamy.

Korzystaliśmy w klasach 1-3 z podręczników wskazanych przez szkołę – np. Incredible English do nauki angielskiego dla Starszaka.
Używaliśmy też innych niż polecała szkoła. Np w. tym roku w szkole u córki- ja zaproponowałam szkole serię Lokomotywa, ale córce kupiłam tylko 3 zeszyty ćwiczeń. Tyle nam wystarczy.

Jeszcze wspomniałabym tu o różnorakich książeczkach z łamigłówkami. W formie zabawy pozwalają przećwiczyć sporo umiejętności szkolnych.

W zeszłym roku korzystaliśmy też z kilku książeczek z serii PUS. Teraz chwilowo córka straciła nimi zainteresowanie. Może jeszcze wrócimy do nich z czasem.

Wykorzystywałam też gotowe karty pracy drukowane z różnych żródeł do przerobienia różnych tematów (m. in. z portali SuperKid, BAZGROSZYT). Częściej z synem, teraz mniej z córką.

Korzystamy z różnorakich stron, platform internetowych, jako pomocy do nauki i zgłębiania tematów, którymi dzieci się interesują. Korzystaliśmy między innym ze stron Printoteka, Mimowa, SuperKid, Nauka. To lubię. Junior, KHAN Academy, Matlandia Junior i pewnie wielu innych, których już nie jestem w stanie sobie przypomnieć.

Teraz z młodszą córką, bardziej z aplikacji, nie tylko stricte edukacyjnych, na urządzenia przenośne korzystamy
Żeby tylko wspomnieć o kilku:
Memrise do nauki angielskiego (plus wprawka z czytania), Syn korzystał w 1-3 z Duolingo,
Scratch Junior- programowanie,
Minecraft- budowanie, orientacja przestrzenna,
Audioteka i Legimi- do audiobooków i ebooków,
Montessori Preschool- różne zadania inspirowane metodą Montessori.

Kolejna kategoria pomocy edukacyjnych –gry/zabawki edukacyjne– to temat. rzeka. W tej kwestii się nam sporo zmieniło. Wydaje mi się, że ze Starszym więcej mieliśmy różnych gier i zabawek edukacyjnych. Pewnie nawet są gdzieś w domu na Suwalszczyźnie. Ale tu na Maderze, do bieżącej pracy z Młodszą, nie mam prawie nic. Chyba, że do kategorii tej zaliczymy lego i klocki legopodobne. Tego to się nam i tu już uzbierało sporo.

Z pomocy wykonanych samodzielnie mamy trochę, czekają w Polsce. Są tam m. in. inspirowane metodą Montessori pomoce matematyczne, czy różne wydrukowane i zalaminowane materiały edukacyjne, co to miały służyć też córce. Ale są trochę za daleko. Może w czasie wakacji w Polsce do czegoś wrócimy.

Spośród nie wymienionych wyżej wymieniłabym jeszcze gry planszowe. W Polsce mamy ich więcej. Tu w sumie tylko kilka pozycji : Rummikub, Uno, Super Farmer – czyli takie raczej matematyczne, poza nimi 2 gry tematyczne w stylu „duble”.

W pracy z Młodszą przysługują się nam szczególnie materiały plastyczne różnorodne, w tym plasteliny, ciastoliny, piankoliny.
Poza tym niezbędne są papier, taśma bezbarwna lub dwustronna i nożyczki. Młodsza potrafi przy pomocy tego zrobić sobie sporo zabawek, jednocześnie ćwicząc motorykę.

Jeszcze wspomnę o takich mniej oczywistych pomocach naukowych. Nam stale służą: lornetka, lupa, mikroskop kieszonkowy (stołowy też mamy, ale w Polsce) oraz kompas i taśma miernicza. Poza tym drobny sprzęt sportowy– piłki, taśmy, skakanki, rakietki…

Czasem wystarczy po prostu piasek, kamienie czy patyk oraz otwarte oczy i chętny umysł, by lepiej zrozumieć świat.

Jak widać pomoce edukacyjne to szeroki temat. Można ich używać mniej lub więcej, kupować lub pożyczać, a nawet wykonywać samodzielnie czy z dziećmi. Wszystko zależne jest od potrzeb, możliwości i zainteresowań rodziny i konkretnego dziecka.

Może zechcesz podzielić się, drogi Czytelniku, swoimi doświadczeniami, jeśli masz lub miałeś dzieci w edukacji wczesnoszkolnej.
Napisz w komentarzu 1-2 pomoce, które najbardziej przysłużyły się Twojemu dziecku w klasach I-III?

Poznaj nasze cotygodniowe przygody czytelnicze 2/ 2023

Drugi tydzień pobytu na Maderze z kolejnymi próbami wdrożenia się w jaki- taki plan dnia i tygodnia.

Choć Madera piękna i pogoda bardzo zachęcająca do czasu na zewnątrz, to naukę i przygotowanie do egzaminów również ogarnąć trzeba.

A nie wszystko da się zrobić w tzw. międzyczasie. Czasem( a może nawet często) trzeba po prostu przysiąść i poćwiczyć, co jest do przećwiczenia.

Chyba, że kiedyś zostanie w Polsce zaakceptowany unschooling, to wtedy można będzie w pełni oddawać się zainteresowaniom i pasjom, nie zważając na żadne podstawy programowe.

Dobrze, że są ciekawe książki ułatwiające przyswajanie wiedzy i zamieniające naukę w przyjemność, a nawet w czas budowania relacji w rodzinie.

Jak działa człowiek? Nauka. To lubię. Tomasz Rożek

Cenimy sobie działania promujące naukę realizowane przez pana Tomasza Rożka. Poprzednia książka, Akademia Superbohaterów, zaskoczyła i urzekła mnie tym, jak wielu Polaków jest zasłużonych dla ludzkości, na różnych polach naukowych. A ja wielu z nich nie znałam.

Jak działa człowiek? to najnowsze wydawnictwo. Oparte częściowo na animowanej serii o człowieku dostępnej na stronie fundacji Nauka. To lubię i na kanale YouTube Nauka. To lubię. Junior. Młodszej filmy bardzo się podobały. Wiedziałam, że książka również przypadnie jej do gustu.

W tym tygodniu zapoznałyśmy się z układem krwionośnym, podziwiając wytrwałość mięśnia sercowego. Oraz z układem nerwowym, rozbudzając ciekawość budową i skomplikowanym działaniem mózgu.

Książce towarzyszy jeszcze druga, z kreatywnymi zadaniami rozszerzającymi rozdziały o układach w ciele człowieka, ale do niej jeszcze wrócimy.

Misia i jej mali pacjenci. Tajemnice lasu. Aniela Cholewińska- Szkolik

Ta książka ma trochę inną formułę niż części, które wcześniej czytałyśmy. W poprzednich najczęściej każdy rozdział miał swojego zwierzęcego pacjenta Misi. W tej, pacjentem jest właściwie las. Troska o niego rozciąga się na całą książkę. A do tego wątek niemal kryminalny- kto wywozi śmieci do lasu?! Z zainteresowaniem śledzimy tę przygodę. Jeszcze rozdział do końca.

Żubr Pompik. Odkrycia. Sekrety drzewa. Tomasz Samojlik

Kolejny Pan Tomasz w tym zestawieniu. Tym razem twórca jednego z naszych ulubionych bohaterów literackich- żubra Pompika.

W tej małej-dużej książeczce, razem z Pompikiem i jego młodszą siostrą Polinką, dowiadujemy się, ile sekretów kryje w sobie jedno, niby zwyczajne, czy nawet nudne drzewo.

Dobra publikacja dla przedszolaków. Ale też dla dzieciaków w wieku wczesnoszkolnym, do powtórki tematów przyrodniczych, które może już znają. Szczególnie dla fanów pewnego uważnego żuberka, bo…” być żubrem, to brzmi dumnie…”!

Jak dawniej żyły dzieci? Ben Hubbard

Kolejna wyprawa w czasie i przestrzeni. Tym razem do roku około 7000p.n.e., do miasta bez ulic- Çatalhöyük ( w dzisiejszej Turcji)- z domami bez okien i z wejściem po drabinie z dachu. Oglądnęłyśmy nawet kawałek filmu- rozmowy z polskimi badaczami biorącymi udział w wykopaliskach tego miasta.

Karlsson z dachu. Astrid Lindgren

Przerwa świąteczna w Polsce i nowy rok, zachęciły Młodszą do ponownego przesłuchiwania kolejnych książek. Tym razem to seria o Karlssonie z dachu.

Nie wiem, czy Tobie lub Twoim dzieciom też się to zdarza, ale my lubimy, bardzo, wracać do tego, co już znamy.

Miesięcznik Staś. Numer styczniowy.

Bardzo aktualne tematy roku, kalendarza, dni babci i dziadka, karnawału. Sporo łamigłówek.

Ulubione działy:

Młodszej- komiks, wierszyki, teatrzyk

Starszego- porady Dziadka Tadzia- savoir- vivre w różnych sytuacjach.

To tyle naszych czytelniczych przygód z tego tygodnia. Starszak nurza się samodzielnie w serii o Panu Samochodziku. W tym tygodniu przyszedł do mnie z zachwytem, że akcja aktualnie czytanej części, dzieje się w okolicach naszej wsi na Suwalszczyźnie.

Tylko na książki „mamowe” czasu braknie. Pocieszam się, że tyle co naczytałam się dla siebie w czasie przeddzieciowym, to wystarczy mi jeszcze na długi czas. Udaje się też od czasu do czasu zarwać jakąś nockę z wciągającą książką, w ramach resetu.

A na codzień muszą mi wystarczyć książki czytane głównie z córeczką i dla niej. Dobrze, że te książki są takie ciekawe:)

Um caminho para todos- szlak pieszy na Maderze- czy na pewno dla wszystkich?

W zeszłym tygodniu wybraliśmy się na spacer jednym z krótszych szlaków, o nazwie. Ścieżka dla wszystkich. Dojazd ze stolicy zajął nam ponad 40 minut.
Minus jeżdżenia na wycieczki własnym autem jest dla nas taki, że żadnego z dłuższych szlaków nie możemy na razie przejść w całości. Są one zwykle jednokierunkowe. Pętli jest bardzo mało. Trzeba tak siły rozplanować, by dać radę wrócić do auta. Biorąc pod uwagę nachylenie terenu.
Nasze siły mierzymy siłami najmłodszej uczestniczki spacerów. Która dodatkowo nudzi się, kiedy ma tylko szybko iść i podziwiać widoki. Jej ulubiona forma, to zatrzymywanie się, by oglądać rośliny i żyjątka. I postoje na przekąski.

Szlak Um caminho para todos ma długość 1,9 km w jedną stronę. My zaczęliśmy od okolic Pico das Pedras. Jest parking niewielki przy samym początku szlaku.
Szlak jest praktycznie płaski, dość szeroki przez całą drogę. Zaczęliśmy wcześnie, więc byliśmy zupełnie sami.

Tym, co sprawia, że moim zdaniem nie jest to szlak dla wszystkich, jest nawierzchnia. To, że nierówna, to całkiem normalne na wyspie. Tego dnia było też mokro, choć jakoś szczególnie deszczowo od kilku dni nie było. W wielu miejscach było błotniście i dość ślisko. Odpowiednie buty, to podstawa. I ostrożność, aby się nie poślizgnąć.

Po prawej stronie w oddali majaczy wyspa Porto Santo.

Mniej więcej w połowie drogi jest polana czy poręba, z której przy dobrej widoczności można rzucić okiem na wyspę Porto Santo, odległą o około 43 km od Madery.

Jedna z hortensji. W maju podobno cały szlak jest ukwiecony jej kwiatami.

Szlak większość trasy prowadzi obok lewady. Jest zielono, spokojnie. Ptaki ćwierkają i szumi woda. Bardzo relaksujący spacer.

Pod koniec trasy przeszliśmy nad całkiem hałaśliwą rzeczką z malowniczym wodospadem.

Trasa kończy się w parku leśnym Queimadas, Parque Florestal das Queimadas.

Są tam toalety, płatne monetami, wrzucanymi w automat na drzwiach.
Jest też kawiarnia, ale w sobotę rano była jeszcze nieczynna.

Moja ulubiona Zięba Maderska – *Fringilla Coelebs Maderensis*.

W międzyczasie zdecydowaliśmy, że do auta szybkim marszem wróci tylko mąż. Reszta rodziny została w Queimadas. Zjedliśmy kanapki, przy okazji okruszkami wabiąc zięby.

Szopka jeszcze jest, ale podniszczona. Mam nadzieję, że przez warunki naturalne ( wiatr i deszcz), a nie wandali.

Mieliśmy też czas na spacer po terenie parku.

Zarówno kaczki, jak i gęsi, bardzo domagały się uwagi ( a może bardziej okruchów kanapki).

W parku jest bardzo przyjemnie, zielono i o poranku dość cicho( nie licząc głosów. gęsi i kaczek).
Powoli zjeżdżało się na parking coraz więcej aut osób chętnych do wyruszenia jednym z dwóch dłuższych szlaków, które również zaczynają się w parku.

Nie mogło zabraknąć kotów. W okolicy chyba z sześć zobaczyliśmy.

Podsumowując, szlak warty przejścia. Bez stromych podejść i zejść. Szeroki i dość dobrze utrzymany. Dobry na niezbyt długi spacer. Zwłaszcza, jeśli przejdzie się go w dwie strony.

Co istotne, jak przy każdym wyjściu na szlak, należy:

uwzględnić swoje możliwości ruchowe, przygotowanie fizyczne
założyć wygodne, antypoślizgowe, wodoodporne buty
zapakować wodę i odżywczą przekąskę do plecaka oraz telefon naładowany, ewentualnie mapę, latarkę ( na szlaki z tunelami)
założyć ubranie odpowiednie do pogody, zmiennej na Maderze. Warto sprawdzać prognozę pogody, zwłaszcza przy planowanych wyjściach na dłuższe szlaki
pilnować się wytyczonego szlaku; przed wyruszeniem sprawdzić, czy szlak nie jest zamknięty ( co się zdarza, zależnie od warunków pogodowych, stanu szlaku itp)
nie ruszać samemu na szlak, poinformować kogoś, gdzie się wybieramy i kiedy planujemy wrócić
nie zostawiać po sobie żadnych śmieciowych śladów
z założenia pogodzić się z tym, że ubranie i obuwie po przejściu błotnego szlaku nie będą czyste
cieszyć się widokami, przyrodą i świeżym powietrzem 🙂

Więcej wskazówek bezpieczeństwa na szlakach na Maderze na tej stronie.

Metody w nauczaniu wczesnoszkolnym- co się u nas sprawdza?

W zeszły tygodniu dostałam od studentki pedagogiki ankietę skierowaną do rodziców edukujących swoje dzieci domowo w klasach I-III.
Skłoniła mnie do zastanowienia się i przypomnienia sobie, z jakich metod nauczania korzystamy w naszej domowej edukacji, dawniej ze Starszakiem, teraz z Młodszą.
Co istotne, ani ja, ani mąż wykształcenia pedagogicznego nie mamy. Jedyny element systemowego uczenia się pedagogiki w moim przypadku, to kilka wykładów pedagogicznych na studiach magisterskich na kierunku pielęgniarstwo.

W ankiecie pojawiły się do wyboru takie metody nauczania w klasach I-III:

klasyczna lekcja
dyskusja
praca w małych grupach
lekcje muzealne
lekcje/ kursy online
Kino/ teatr
korepetycje
inne…

Po przemyśleniu doszłam do wniosku, że klasycznych lekcji raczej nie prowadzimy.

Dyskusje nam się zdarzają, na różne tematy. Mamy zasadę, że z każdym tematem dziecko może do nas przyjść. Nie ma tematów zakazanych. Możemy mieć różne zdanie. Możemy wspólnie szukać odpowiedzi.

Praca w małych grupach zdarza się. Najpierw w grupie rodzinnej, ale poza nią również. Starszy w klasach I-III chodził raz w tygodniu na zajęcia w grupce dzieciaków ED w Warszawie. Młodsza, jak jesteśmy w Polsce, to ma też takie zajęcia grupowe w małej grupce z jej szkoły.

Lekcje muzealne zdarzały się częściej, kiedy mieszkaliśmy w Warszawie. Teraz raczej sami zwiedzamy muzea. Czasem ja ukierunkowuję zwiedzanie na konkretny temat.

Lekcje/ kursy online- w klasach I-III raczej niewiele. Później już tak.

Do kina, teatru wybieramy się w miarę możliwości. Choć częściej do kina. Korzystamy też z kina w domu.

Korepetycje w klasach I-III nam się nie zdarzały. Starszy dopiero od 4 klasy zaczął chodzić do szkoły językowej, ale nie w ramach korepetycji, czyli dodatkowo. Po prostu zleciliśmy całkowicie nauczanie angielskiego nauczycielowi.

Poza powyższymi, dużo książek czytanych wspólnie i samodzielnie, rozmowy o nich, praca z książką. Ale też z podręcznikami i zeszytami ćwiczeń. Nie stronimy od nich. Uważam, że mogą być pomocne.

Wspólne szukanie odpowiedzi na pytania w książkach, internecie, innych źródłach.

Podróże, to ważny element metod nauczania, które stosujemy. Pozwala doświadczać na żywo przyrody, geografii, kultury. Pomaga w nauce języków w kontakcie z osobami obcojęzycznymi.

Nauka przez doświadczenie, dotknięcie, przeżycie jest dla nas ważna. Staramy się brać udział w wydarzeniach lokalnej społeczności, rodzinnych. Odwiedzamy historyczne miejsca, festyny tematyczne. Tu też pasują rozmowy z ludźmi, przyglądanie się pracy rzemieślników.

Eksperymentujemy też, na ile to możliwe, w domu i w takich miejscach, jak nasze ulubione Centrum Nauki Kopernik. Przeprowadzamy doświadczenia i obserwacje przyrodnicze.

Zwłaszcza w umiejętnościach życia codziennego istotna jest nauka przez działanie, naśladowanie, ćwiczenie, powtarzanie czynności.

Samodzielnie przygotowany koktail przez córkę i zdjęcie jej autorstwa

Kolejny element w klasach I-III ułatwiający przyswajanie treści, ale też ćwiczenie tego, co trudniej przychodzi, to nauka przez zabawę, często inicjowaną przez dzieci ( np. pisanie liścików do siebie).

Kolejność opisanych metod nie jest hierarchiczna. W różnym czasie, stosujemy różne metody, w różnej ilości. I nie nazywając tego metodami, tylko życiem.
Raczej nie ma tak, że ja planuję z wyprzedzeniem, jakiej metody użyć do jakiego tematu.
Po prostu dostosowujemy się do tego, co przynosi życie, ale też do wymogów (ograniczeń), jakie nam narzuca podstawa programowa na dany okres, którą po prostu trzeba przerobić do egzaminu.
Ważniejszym wykładnikiem są zainteresowania i pasje. Za nimi staramy się podążać na miarę możliwości. Staramy się też dopasować do możliwości i potrzeb dziecka, ale też całej rodziny.

A Ty jakie metody nauczania wykorzystujesz wspierając naukę swoich dzieci? Podziel się w komentarzu.